Hoe de lockdown ons dichter bij onszelf en onze natuurlijke omgeving kan brengen.
Nu dat corona in ons land de normale gang van zaken vraagt dit om ruimte om even stil te staan, na te denken en in te voelen. Vele workshops en cursussen gaan niet door, we kunnen niet op restaurant of café, scholen zijn dicht, enzovoort... Veel gevoelens kunnen daarbij omhoog komen. Angst, onverschilligheid, spanning, opstandigheid en ook inspiratie, creativiteit, samenhorigheid,... en ook veel vragen. Als jonge vader voel ik dit ook, zal mijn zoontje Hazel gezond blijven, kan hij nog naar de grootmoeder? Wat met mijn oudere moeder?
En ook hoe kan ik de ruimte nu best benutten die vrijgekomen is? Waar ligt mijn ja? En waar ligt de ja die het collectieve dient?
Hoe kan ik de ruimte nu best benutten die vrijgekomen is? Waar ligt mijn ja? En waar ligt de ja die het collectieve dient?
Moment om te reflecteren en in te voelen.
Eerst en vooral is het voor mij belangrijk om ruimte te maken om te reflecteren en in te voelen. Zo kan ik onderkennen welke gevoelens er bij me leven en hoeven ze me niet te overweldigen. Contact met de innerlijke natuur.
Verder stel ik me de vraag: hoe kan ik het best nu van dienst zijn met hetgeen waar ik warm van wordt, waar ligt mijn ja?
Waar ligt mijn ja?
Ik wordt naar buiten getrokken, onze tuin, het bos, ons voedselbos.
Zo zijn we met de familie in het bos gaan wandelen en vele mensen hadden blijkbaar hetzelfde idee. Heerlijk om tussen de oude bomen contact te maken met de natuur rondom.
Ook komt er veel ruimte vrij om te werken in onze gemeenschappelijke tuin. Ik kijk ernaar uit om mijn voedselbosplanten kwekerij verder in te zaaien en een paar extra zaaitafels te maken en zo al te verbeelden wat voor lekkers en gezonds er allemaal weer uit de tuin en het voedselbos kan komen én ook al is. Het is namelijk de ideale moment om brandnetel, kleefkruid, look zonder look en andere pesto of soep blaadjes te oogsten. Zuiverend en tjokvol vitamine c en andere gezonde stofkes.
Verder blijf ik met veel goesting mensen ondersteunen in hun droom voor een voedselbos, natuurlijke vijver of ecotuin. Via ontwerp, advies of aanleg. Het buitenwerk doet mij deugd en de lentezon is goed voor mijn systeem en voor de mensen waarmee ik samenwerk. We hebben deze week dan ook een ontwerpdag volledig buiten gepland. Waarschijnlijk lichtjes op afstand van elkaar en toch samen.
En het lijkt me verder heerlijk om onzen Hazel regelmatig mee de hof in te nemen en samen te zaaien en te planten.
En de collectieve ja?
Mijn droom voor het collectieve is dat we allemaal ons stukje groen omtoveren tot een eetbare plek. Van vierkante meterbak of samentuin tot voedselbos.
We kunnen gaan voor zoveel mogelijk plekken die ons kunnen voeden doorheen het jaar. Misschien moeten we dan wat minder sprokkelen in de supermarkt omdat onze tuin nog vol staan én zorgen we opnieuw voor meer veerkracht als maatschappij door te zorgen voor meer voedselsoevereiniteit.
Je hoeft je verder geen zorgen te maken om samen in de tuin te werken. In de buitenlucht zal je minder snel Corona oplopen en als je echt voorzichtig wil zijn neem je gewoon wat afstand of bouw je een moestuin van 1.5*1.5. Dan kan ieder aan zijn kant en toch samen corona-vrij tuinieren ;-).
Ik hoop verder dat we de daadkracht en bereidheid die we zien om Corona in te dammen, kunnen richten naar een meer ecologische wereld, een wereld waarin we vanuit ons natuurlijke zijn, opnieuw leren verbinden met onze natuurlijke omgeving. En van daaruit stappen maken om de ecologische transitie te maken die broodnodig is. Ieders op zijn eigen manier, vanuit zijn eigen ja.